مقایسه اثربخشی روش تحلیل رفتار کاربردی و روش درمانی-آموزشی بر رفتار کلیشه ای، مشکلات تعاملی و ارتباطی کودکان مبتلا به اوتیسم

هدف: این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی روش تحلیل رفتار کاربردی و روش درمانی-آموزشی بر رفتار کلیشه ای، مشکلات تعاملی و ارتباطی کودکان مبتلا به اوتیسم انجام گرفت. روش بررسی: در این مطالعه آزمایشی، جامعه آماری شامل کلیه کودکان مدرسه اوتیسم تبریز در شش ماهه دوم سال 1388 می باشد حجم نمونه شامل 29 کودک (21 پسر و 8 دختر) بود که در دامنه سنی 6 تا 14 سال قرار داشتند و با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و در گروه تحلیل رفتار کاربردی (8 پسر و 2 دختر) گروه درمانی- آموزشی (9 پسر و 1 دختر) و گواه (4 پسر و 5 دختر) جایگزین شدند. ابزارهای این پژوهش عبارت بودند از: چک لیست بازبینی اصلاح شده و مقیاس درجه بندی اوتیسم گیلیام. داده های بدست آمده با استفاده از آزمون آماری کوواریانس تحلیل گردید. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که میانگین شاخص های مشکلات رفتاری گروههای آزمایشی روش تحلیل رفتار کاربردی و روش درمانی- آموزشی در مقایسه با گروه گواه به طور معناداری کاهش پیدا کرده است (۰/۰۱>p). همچنین در مقایسه دو روش درمانی تحلیل رفتار کاربردی و درمانی-آموزشی کاهش میانگین نمرات در شاخص مشکلات ارتباطی به نفع درمان تحلیل رفتار کاربردی و معنادار می باشد (۰/۰۵>p) نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش، هر دو روش درمانی تحلیل رفتار کاربردی و درمانی- آموزشی در کاهش نشانه های مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اوتیسم، مؤثر بوده اند. با این وجود، درمان تحلیل رفتار کاربردی، به دلیل اثربخشی بیشتر، درمان پیشنهادی این پژوهش می باشد.